هدر رفتن منابع و سم‌زايی دروغ
اما چرا دروغ چنين تأثيری بر جسم و روح انسان می گذارد؟ متخصصان مختلف کوشيده اند نظريه های خود را برای توضيح اين حالت ارائه دهند. طبق يک نظريه، دروغ «کار و انرژی بيشتری می برد،» و دروغگوها بايد هر آنچه بر زبان می آورند را بيش از بقيه سبک و سنگين کنند تا مبادا دستشان رو شود. يک احتمال ديگر نيز می تواند اين باشد که دروغ اساساً «استرس‌زا» است. برملا شدن دروغ اغلب خجالت، بی آبرويی و ديگر احساس های ناخوشايند را به دنبال دارد. اما حتی در صورت کشف نشدن دروغ هم، انباشته شدن آن تأثيرهای منفی خود را در درون شخص و روابط اطراف وی خواهد داشت.
علاوه بر موارد فوق بايد توجه داشت که دروغگويی، به ويژه در اَشکالِ حاد آن و در حالت «زندگی با دروغ»، - به خودی خود - در بدن تأثير سم‌زايی دارد. در دنيای خارج نيز، چنين منش و روشی روابط انسان را با دوستان، آشنايان، همکاران و اعضای خانواده دستخوش تزلزل کرده و از ژرفا و معنای اين تعامل های انسانی می کاهد.
«کژباوری» سارتر و دروغ
در اينجا پرسش دومی مطرح می شود: آيا ما حاضر هستيم عضوی از خانواده، گروه و جامعه ای باشيم که در آن افراد برای راستگويی نيازمند پاداش و تشويق باشند؟ و آيا می پسنديم که همکاران يا نزديکانمان مدام در اين ترديد به سر برند که «واقعاً، چرا نبايد دروغ بگويم؟»
بيشتر ما دوست داريم در جامعه ای زندگی کنيم که انسان ها به راستی آراسته باشند و فارغ از تأثير خوب يا بد راستگويی در زندگی خود، در هر شرايطی، جز حقيقت لب به سخن نگشايند. چرا که در نهايت «دروغ به ذات بد است و راستی خوب.»
شايد قويترين استدلال در تأييد صداقت آن چيزی باشد که ژان پل سارتر، فيلسوف فرانسوی، «کژباوری» نام نهاد. دروغگوها ديگران را فريب می دهند، اما به يک معنا، اين قبيل افراد خود را نيز می فريبند. وقتی دروغ می گوييم برداشت خود از دنيای اطراف را نيز دستخوش نوعی واژگونی خودخواسته می کنيم. به مرور زمان و پررنگ شدن عادت دروغگويی توهم در فرد ناراستگو نهادينه می شود تا به آنجا که وی «از تشخيص گزينه های واقعی در برابر خود و درک تبعات تصميم هايش در زندگی باز می ماند.»
اساس و بنيان زندگی آدم های دروغگو را جعل و بی مسؤوليتی تشکيل می دهد در حالی که راستگويی برای شخص اعتبار و حس مسؤوليت به ارمغان می آورد تا واقعاً زندگی کنند.
همه ما در برهه هايی از زندگی خود مرتکب اشتباه می شويم، اما هر زمان ممکن است بايد با ديگران و خود صادق باشيم. چرا که تنها با راستی است که در دنيايی که در آن زندگی می کنيم د ر جايگاه واقعی خود قرار می گيريم و تا جايی که امکان دارد فاصله بين آنچه به نظر می رسد و آنچه واقعيت وجود است را به حداقل می رسانيم.
کوتاه سخن آن که حکم نهايی تمامی آزمايش ها از قبيل موضوع اين مقاله آن است که راستی به معنای دوری از وهم و غيرواقعيت ها است و اصالت زندگی به هيچ وجه قابل مصالحه نيست. -
نظرات شما عزیزان:
منتظرتم
موفق باشید
خوبی؟
از وبت خوشم اومد. منم طراحی های قشنگی گذاشتم تو وبم. خوشحال میشم بیای ببینی نظر بدی.
اگه دوست داشتی منو با اسم وبم لینک کن و بهم خبر بده که با چه اسمی لینکت کنم؟
مرسی. منتظرنم.
خوبی؟
به دیدنم بیا
منم اردیبهشتی ام
و عاشق همــه اردیبهشتیا
ما بی نظیــــــــــــــریم
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: